Тоа е термин што е толку востановен денес што всушност би било доста тешко да се направи негова дефиниција. „Жолт печат“ е израз што се однесува на весници (но и сите медиуми) кои приоѓаат кон сензационализам со цел да продадат што повеќе копии. Овие весници честопати манипулираат со податоци, користат полувистини, многу повеќе слики, а нивната единствена цел е да го зголемат тиражот (или посетеноста на сајтовите).
Терминот денес се користи и во смисла за осуда на секое новинарство што ги третира вестите на непрофесионален и / или неетички начин.
Но – зошто токму „Жолт“?
Прво и најважно, „лулка“ на жолтиот печат е Америка. Англиско списание во 1898 година напиша: „Не сите американски новинари се„ жолти “, иако модерното жолто новинарство е американско“.
Второ, ако знаете малку повеќе за историјата на печатот, тогаш може да се посомневате дека терминот „жолто новинарство“ можеби има некаква врска со Џозеф Пулицер, основач на сензационалниот печат во Америка и престижната Пулицерова награда што се доделува и денес. И ќе бидете во право… Сепак, иако е еден од главните протагонисти на приказната, тој всушност не е творец на поимот.
Еве како започнало сè…
Терминот е смислен во средината на 1890-тите, среде конфликтот меѓу двата најсилни њујоршки весника.
Пулицер тогаш бил сопственик на “New York World“, а Вилијам Рендолф Херст на “New York Journal“. Двата весника сфатиле дека сензационализмот, цртежите и бомбастичните наслови повеќе ги продаваат примероците, па иако сериозните теми сè уште биле покривани во весниците, тие им дале многу простор на ваквите вести.
Иако конкуренцијата меѓу нив била силна, тие биле слични по својата природа. И двата инвестирале огромни суми пари во своите изданија, кои излегувале во недела и функционирале како неделни списанија.
Од „Жолто дете“ до „Жолт печат“
Со месеци беснеела еден вид „војна во бројот на продадени примероци“. Пулицер прв ја забележал популарноста на стрипот, а во 1896 година во неговиот весник започнал да објавува рубрика „Жолто дете“ – стрип за ќелаво дете во жолта пижама. Приказните за неговите авантури преку ноќ станале неверојатно популарни, давајќи му на весникот предност во однос на конкурентот.
Но, ниту Херст не се предал! Тој успеал, нудејќи му огромна плата, да го убеди карикатуристот на Пулицер, Ричард Ауколт, да се пресели во неговиот весник. Пулицер одговорил со понатамошно објавување стрип многу сличен на „Жолтото дете“, со цел да продолжи да се натпреварува со Херст, па на градот му обезбедил „две жолти момчиња“.
Самиот стрип е направен со помош на брзо сушење на жолто мастило, кое се користело за сликање на костумот на главниот лик. И така, уредниците и новинарите на другите весници (со далеку помали тиражи) почнале да ги нарекуваат овие весници – жолти.
Се верува дека терминот „жолто новинарство“ всушност го смислил уредникот на третиот популарен весник во тоа време, „Њујорк Прес“, Ервин Вардман, кој прв го објавил терминот, но никогаш не дефинирал што точно сакал да каже со тоа.
