Деновиве се појави интервјуто кое Сара Џесика Паркер го даде за Vogue, кое најверојатно ќе поминеше како и секое друго, доколку во него, една од најголемите икони на денешницата, не почувствува потреба да се правда на “троловите“ на социјалните мрежи.
Успешна жена, актерка, икона во секоја смисла, лице кое едвај чекавме да го видиме на малите екрани, излезе беспомошна во налетот тролови на Инстаграм (од кои повеќето се жени) и отворено прашува што да прави за да престане јавноста ја малтретира со нејзиното мислење за нејзиниот изглед.
“Не знам што да ви кажам луѓе! Особено на социјалните мрежи. Секој има што да каже. За некого имам премногу брчки, за друг недоволно брчки…Знам како изгледам. Немам избор. Што да правам во врска со тоа? Да престанам да стареам? Да исчезнам?”-Сара Џесика Паркер
Колку е тенка линијата помеѓу критиката и малтретирањата на социјалните мрежи?
Сериозно, зар не постои опција дека доколку нешто некому не му се допаѓа може едноставно да ја одмине објавата без притоа да остави коментар со кој би можел да повреди друга личност? Мислам, доколку има најдено некое решение за вечна младост и некако ќе разберам, ама вака…? Со тоа што ќе напише дека некој остарел, автоматски бројчаникот на неговите години се враќа назад и тоа нему нема да му се случи?!
Социјалните мрежи станаа место за насилство, место каде секој може секого да нападне, без никаква одговорност, или пак срам.
Не е ова нова тема, напротив. Ова е секојдневниот живот и утринското кафе позади тастатурата.
Живееме во време во кое нема дискусија или директна конфронтација. Живееме во време на навреди кои се кажуваат од досада. Живееме во време кога разговараме за да одговориме, не за да слушнеме.
